Κύηση Υψηλού Κινδύνου•

Κύηση υψηλού κινδύνου ονομάζεται εκείνη στην οποία η μητέρα, ή το νεογνό βρίσκονται ή πιθανόν να βρεθούν σε κίνδυνο αυξημένης νοσηρότητας και θνησιμότητας, πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά τον τοκετό. Περιλαμβάνει πολλούς παράγοντες όπως η υγεία της μητέρας, το μαιευτικό ιστορικό και πιθανή πάθηση του εμβρύου. Οι μαιευτικές διαταραχές έχουν πιο βαριά επίπτωση στη μητέρα και στο έμβρυο και ανάμεσα σε αυτές είναι η αποκόλληση του πλακούντα, η προωρότητα, η προεκλαμψία-εκλαμψία και η βραδύτητα ανάπτυξης (IUGR).

Η συχνότητα της κύησης υψηλού κινδύνου ποικίλει ανάλογα με τα κριτήρια ορισμού της. Πιο συχνά εμφανίζεται πρόωρος τοκετός.

Όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των πρόωρων τοκετών και ο βαθμός προωρότητας στο ιστορικό μιας γυναίκας, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος για εμφάνιση πρόωρου τοκετού στη παρούσα κύηση. Παρά την έντονη έρευνα γύρω από το αντικείμενο, η συχνότητα των πρόωρων τοκετών έχει παραμείνει ανεπηρέαστη. Τα 2/3 των πρόωρων τοκετών συμβαίνουν κοντά στο τέλος της κύησης και παρουσιάζουν μικρή εμβρυϊκή και νεογνική θνησιμότητα ενώ το υπόλοιπο 1/3 είναι υπεύθυνο για την περιγεννητική νοσηρότητα και θνησιμότητα.

Περίπου το 50% των νεογέννητων με βάρος γέννησης κάτω από τα 1000 g υποφέρουν από βραχυπρόθεσμες όσο και μακροπρόθεσμες επιπλοκές. Το 40% των πρόωρων τοκετών παρουσιάζεται μετά από αυτόματη έναρξη των ωδίνων, ένα άλλο 40% οφείλεται σε πρόωρη ρήξη των εμβρυϊκών υμένων, ενώ το υπόλοιπο 20% οφείλεται σε ιατρογενείς παράγοντες (πχ. τοκετός λόγω προεκλαμψίας ή επιδεινούμενης εμβρυϊκής κατάστασης). Ο αυτόματος πρόωρος τοκετός είναι πολύπλοκη διαδικασία, αλλά έχουν βρεθεί διάφορες παθοφυσιολογικές διαδικασίες (οι οποίες μπορεί να συνυπάρχουν):μητρικό ή και εμβρυϊκό stress, ανιούσα λοίμωξη των γεννητικών οργάνων, αποκόλληση (αιμορραγία του φθαρτού) και διάταση της μήτρας.

Ο προσδιορισμός του κινδύνου που διατρέχει μια κύηση, καθώς και η προσεκτική παρακολούθηση μιας εγκύου που έχει κάποιο γνωστό παράγοντα κινδύνου πρέπει να ξεκινήσουν έγκαιρα. Η συζήτηση με συμβουλευτικό χαρακτήρα πριν ακόμα τη σύλληψη, με γυναίκες που έχουν κάποιο γνωστό παθολογικό ή γενετικό πρόβλημα, βοηθά στη βελτιστοποίηση του αποτελέσματος. Οι πρώιμες και συχνές επισκέψεις στη διάρκεια της κύησης επιτρέπουν στον ιατρό να αξιολογεί και να προλαμβάνει παράγοντες που συμβάλουν στον πρόωρο τοκετό.
Η ασθενής που προσέρχεται με διάγνωση πιθανού πρόωρου τοκετού, πρέπει κατ’ αρχάς να παρακολουθηθεί για τουλάχιστον 30 λεπτά προκειμένου να ληφθεί η απόφαση για την κατάλληλη αντιμετώπιση. Οι παράγοντες που διαμορφώνουν τον τρόπο αντιμετώπισης της εγκύου με απειλούμενο πρόωρο τοκετό είναι η υπολογιζόμενη ηλικία κύησης, το υπολογιζόμενο εμβρυϊκό βάρος, και η παρουσία τυχόν αντενδείξεων έναρξης τοκόλυσης από την πλευρά της μητέρας ή του εμβρύου.